Wie over de weg van Bodegraven naar Gouda rijdt, die komt net buiten het dorp over een brug waar een naambordje aanhangt. Op dat bordje staat de naam “Spokersbrug”. Waar komt deze naam toch vandaan?
Ongeveer een eeuw geleden was de situatie ter plaatse heel anders. De weg was smaller, het water was veel belangrijker als transportweg. Dat gold ook voor het water langs de Oud-Bodegraafseweg. En dus moest de brug in de Goudsestraatweg over het riviertje de Oude Bodegrave beweegbaar zijn. Bij de brug woonde een echte brugwachter. En over deze brugwachter gaat het verhaal. Deze man schijnt een wat zonderling figuur geweest te zijn, nogal op zichzelf. Hij woonde er alleen in zijn brugwachtershuisje. Toen deze man overleed, moest zijn lichaam uiteraard worden begraven, iets dat voor armlastige mensen meestal gebeurde door de weeshuismeesters uit het dorp. En dus trokken deze weeshuismeesters erop uit zodra het bericht van zijn overlijden bekend werd. Maar het was winter. En niet zomaar een winter, maar een hele strenge, met veel sneeuw, ijs, kou en alles wat daarbij hoort. De weeshuismeesters trokken met de wagen waarop de lijkkist moest worden gezet naar buiten het dorp.
Maar ze waren wat later dan gepland, en dus werd het al donker. Het ophalen van het lichaam was geen pretje. Want vergeet niet, dat er langs de weg nog geen straatverlichting was, en dat het dus een hele onderneming was, zo midden in de winter. De jongens van het weeshuis hadden echter ook een plannetje. Ze waren hun weeshuismeesters nèt voor; zij hadden minder moeite om bij het verafgelegen brugwachtershuisje te komen. Welke grap zij daar precies hebben uitgehaald, dat is niet bekend. Maar dat ze iets met het door de vorst stijfgeworden lichaam hebben gedaan, dat is zeker. Nadat de weeshuismeesters in het huisje naar binnen waren gegaan, bibberend van de kou, met door de angst knikkende knieën, kwamen ze al heel snel weer naar buiten. Wat ze precies hebben gezien, dat beschrijft de geschiedenis niet, maar ze waren er allen van overtuigd, dat ze spoken hadden gezien. De terugtocht, zonder lijk, was in werkelijkheid heel wat sneller dan de weeshuismeesters zelf hebben ervaren.
De volgende dag, toen het licht was is het lijk alsnog opgehaald. Maar van de plaats rondom het bruggetje werd vanaf die dag verteld dat het er spookte. Bij het aanleggen van de nieuwe brug in 1936 is aan deze brug de naam Spokersbrug gegeven.